Wat als ziekte je dwingt te stoppen met datgene wat je zo graag doet? Gerard liet zich er niet door uit het veld staan. Toen hij in 2020 van zijn racefiets viel, maakte zijn omgeving een besluit. Fietsen zat er niet meer in. Toch bewees Gerard het tegendeel en stapte hij vorig jaar weer op zijn fiets.
De 61-jarige Gerard woont binnen locatie Bruggerbosch en heeft de bijzondere aandoening oculofaryngeale spierdystrofie (OPMD). Bij deze erfelijke spierziekte neemt de spierkracht langzaam af, beginnend bij de oogleden en keelspieren. Bij Gerard tastte de ziekte ook zijn frontaalkwab aan, wat effect heeft op zijn denkwijze en gedrag. Zijn liefde voor fietsen verloor hij echter niet. “Ik fiets al van jongs af aan”, vertelt hij. “Mijn eerste racefiets kreeg ik op mijn zestiende. Ik heb altijd wedstrijden gereden en in 2003 zelfs meegedaan aan de Alpe d'Huez, samen met Hennie Kuiper. Fietsen is heel belangrijk voor mij.”
Van hometrainer naar racefiets
De val van zijn fiets was een harde klap. Letterlijk en figuurlijk. Maar ondanks dat zijn omgeving fietsen niet meer verstandig vond, begon het toch weer te kriebelen. Hij kocht na zijn val zelfs een nieuwe racefiets. Het zette Gerards fysiotherapeut Mirjam te Woerd-ter Schure aan het denken. “Gerard nam geen genoegen met het fietsen op een hometrainer”, vertelt ze. “Maar ik wist dat het fietsen op een racefiets niet makkelijk zou zijn. Balans houden was een groot struikelblok.” Mirjam ging in gesprek met de arts. “Hij gaf aan dat als Gerard dit écht graag wilde, we hier wat mee moesten doen. We kregen dus een go!”
Kijken naar wat er wél kan
Gerard was ervan overtuigd om snel zijn nieuwe racefiets in te wijden. “Zijn doorzettingsvermogen was bewonderenswaardig”, vertelt Mirjam. “We wisten natuurlijk niet zeker of het zou lukken. Maar tegelijkertijd willen we altijd alles eruit halen wat erin zit. Ik dacht: als we het niet proberen, weten we het ook niet.” Samen met de andere fysiotherapeuten ging Mirjam aan de slag om de balans-vaardigheden van Gerard te verbeteren. “Op één been staan, lopen over de loopbrug, jezelf op de juiste manier opvangen… we hebben veel verschillende oefeningen geprobeerd. Toen dit goed ging, zijn we begonnen om in de gangen van Bruggerbosch te fietsen. Zo kon Gerard kleine stukjes fietsen, waarbij ik makkelijk kon meelopen.”
De eerste keer naar buiten
Gerard ontwikkelde zich. De gang werd te klein. En dus was het eind 2022 tijd om naar buiten te gaan. Een heel bijzonder moment, voor Gerard én Mirjam. Het eerste rondje was een succes. En het smaakte naar meer. “Inmiddels fietst Gerard meerdere keren in de week rondjes op de parkeerplaats. Wel onder mijn toezicht natuurlijk. Het is belangrijk dat we elkaar vertrouwen. En het is mijn verantwoordelijkheid om het realistisch te houden op een positieve manier. Ik weet dat Gerard veel kan en daarin wil ik hem aanmoedigen, maar ik moet natuurlijk geen dingen beloven die ik niet kan waarmaken. We moeten het samen doen.”
Kroon op het werk
Na elk fietsrondje komt Gerard met een grote glimlach van de fiets af: “Ik vind het altijd jammer als het weer voorbij is”, zegt hij. De doelen worden daarom continu bijgesteld. Mirjam: “We zien dat Gerard veel kan, dus we willen blijven stimuleren om grenzen te verleggen. Het mooiste zou zijn als Gerard elke dag zijn rondje op het terrein kan fietsen, volledig zelfstandig. Dat is waar we nu voor gaan.” Dat neemt niet weg dat Mirjam enorm trots is op wat Gerard tot nu toe al heeft bereikt. “Een situatie als deze is de kroon op mijn werk. Hier doe ik het voor. Gerard heeft ons verbaasd en we hadden niet verwacht dat het zó goed zou gaan.” Inmiddels staat Gerard zelfs bekend als ‘de wielrenner van Bruggerbosch’. Een bijnaam die hij met trots draagt. “Dat ik weer kan fietsen geeft mij een goed gevoel. En dat ik het samen met Mirjam kan doen vind ik mooi. Al zal dat niet meer lang duren. Nog even… en dan houdt ze me niet meer bij!”
