Niet overnemen, maar stimuleren. Daar geloven we bij Liberein in. Sandra weet er alles van. Al 30 jaar werkt ze bij Liberein, op locatie Klaaskateplein De Brink. Hier biedt ze revalidatiezorg aan cliënten die tijdelijk zorg nodig hebben. “Als een revalidant ook maar iets nog zelf kan, is dat al een win.”
Coördinerend VIG’er, persoonlijk begeleider, werkbegeleider en beoordelaar. Sandra doet het allemaal. “Bij ons op de afdeling komen mensen die tijdelijk zorg nodig hebben en moeten revalideren na het krijgen van bijvoorbeeld een nieuwe knie of heup. Maar ook mensen die een CVA (beroerte) hebben gehad en halfzijdig verlamd zijn. Zij moeten dagelijkse handelingen soms helemaal opnieuw leren”, vertelt Sandra.
Kijken naar wat er wél kan
“Sommige revalidanten hebben door hun verlamming moeite met slikken of het vasthouden van bestek”, gaat Sandra verder. “Binnen onze afdeling helpen we ze opnieuw zelfstandig te leren eten.” Ook ondersteunt ze revalidanten met wassen en aankleden. “Sommige revalidanten kunnen dit grotendeels zelf. Dan leggen we alleen de kleren alvast klaar. Anderen hebben meer zorg van ons nodig. Toch kijken we altijd naar wat ze nog wél kunnen. Zoals de knoopjes van de blouse los maken of de washand aangeven tijdens het wassen. Het doel is te allen tijde dat mensen uiteindelijk weer naar huis kunnen en zichzelf kunnen redden. Dat willen we hier zo veel mogelijk stimuleren.”
Positief prikkelen
“Toch zijn er ook revalidanten die zeggen: daar ben jij toch voor?” vertelt Sandra. “Dat ze iets niet meer zelf kunnen, is dan vaak te confronterend. Op zulke momenten probeer ik ze met kleine complimenten te stimuleren om het toch zelf te proberen.” Ook herinnert Sandra revalidanten aan de streefdatum dat ze naar huis kunnen. Zo hebben ze een doel om naartoe te werken. “Een revalidant zei laatst tegen me: ik wil graag mijn zelfredzaamheid terug. Dat lukt niet in één dag. Maar alle kleine stapjes vormen samen een waardevolle vooruitgang.”
Realistisch over herstel
Het allermooiste aan haar werk? “Dat zelfs de zwaarst getroffen revalidanten zichzelf uiteindelijk weer een beetje redden. En dat ze na hun revalidatieproces weer huiswaarts gaan. Hoe leuk ik ze ook vind, haha”, vertelt ze. Maar herstel is niet vanzelfsprekend. “Niet iedereen loopt hier fluitend de deur uit. Soms komt er bij revalidanten een ander ziektebeeld bij kijken. Revalideren is er dan niet meer bij. In goed overleg met de revalidant kijken we dan of overplaatsing naar bijvoorbeeld een verpleeghuis mogelijk is. Het zijn situaties die de revalidant zich natuurlijk anders had voorgesteld. Open en realistische communicatie is dan heel belangrijk.” Sandra benadrukt dat de samenwerking met haar collega’s ook cruciaal is. “We overleggen veel met elkaar. En dat moet ook. Revalideren is niet altijd een stijgende lijn. Zo kan de zorgvraag van een revalidant ineens veranderen. We overleggen altijd hoe we dit met elkaar het beste kunnen oppakken zodat de revalidant zo zelfredzaam mogelijk wordt.”
Toekomst
Niet alleen bij revalidanten, maar ook bij zichzelf kijkt Sandra naar wat er nog wél kan. Onlangs werd er artrose bij haar geconstateerd. “Ik maak tegenwoordig wat minder uren, maar mijn motivatie is niet minder. Ik moet er niet aan denken om helemaal te stoppen. Bij Liberein heb ik het ontzettend naar mijn zin. Ik hoop dat ik nog vele jaren mijn steentje kan bijdragen aan het herstel van revalidanten. Zodat ze hun zelfredzaamheid weer zoveel mogelijk terug krijgen. Daar doe ik het voor.”